فرهنگی روز

 

نياز انسان به وحى

از اصول اعتقادى دينداران و اديان توحيدى، باور داشتن «وحى» است، يعنى امكان ارتباط انسانى زبده و برگزيده با آفريدگار جهان است، براى پيغام آوردن از سوى او به جهت راهنمايى بشر. فرستادن وحى، در واقع پاسخ به نياز مهمّ انسان هاست كه پروردگار از راه لطف بر بشر منّت نهاده است. نياز انسان به وحى براى اين است: اولا بشرى كه صاحب انديشه و خرد، عقيده و اختيار است، به انحرافات فكرى و عقايد خرافى دچار نشود و از حق و حقيقت باز نماند و راه كمالش را بيابد، و به همين جهت آفريدگار داناى توانا از راه لطف راهنمايانى ستوده خصال از جنس انسانها انتخاب كرده و بدانها مأموريت داده تا همنوعان خود را، از هر نژاد و قوم و سرزمينى هستند، به حقايقى كه از ديده و انديشه شان برتر است و از عقلشان فراتر رهنمون شوند؛ زيرا بسا حقايق و واقعيتهاست كه انسان با همه دانش و آگاهيى كه پيدا كرده است نمى تواند بدانها پى برد، چنان كه اختلاف نظر فلاسفه و عقايد گوناگون دانشمندان را در اصول اوّليه اعتقادى- مانند آفريدگار جهان و تكليف انسان- مى بينيم و شاهد بحثهايى كه پايان ندارد هستيم. آرى در اين باب فصل الخطاب همان است كه از راه وحى بيان شده ودين شناسان و متكلّمان آنها را مستدل شرح داده اند.