قانون کار و تامین اجتماعی

قانون – تامین – اجتماعی – حقوق

قرارداد کار

مبحث اول:

قانون – تامین – اجتماعی – حقوق

تعریف قرارداد کار و شرایط اساسی انعقاد آن در قانون کار

ماده ۷ قانون کار. طبق این ماده از قانون کار و اشتغال،

قرارداد کار عبارت است از قرارداد کتبی

یا شفاهی که به موجبِ آن، کارگر در قبال

دریافت حق‌السعی، کاری را برای مدت موقت

یا غیرموقت (دائم) برای کارفرما انجام می‌دهد.

مدت موقت برای کارهایی که طبیعتشان جنبه‌ی

غیرمستمر دارد، از سوی وزارت کار در قانون کار

و امور اجتماعی تعیین خواهد

و به تصویب هیئت وزیران خواهد رسید.

ماده ۷ قانون کار:

در کارهایی که طبیعتشان جنبه‌ی مستمر دارد،

در صورتی که مدتی در قرارداد ذکر نشود،

قرارداد دائمی تلقی می‌شود.

شروط مذکور در قرارداد کار یا تغییرات بعدی

آن در قانون کار، در صورتی نافذ خواهند بود

که برای کارگر مزایایی را کم‌تر از امتیازات

مقرر در این قانون در نظر بگیرند.

ماده ۹ قانون کار. به منظور صحت قرارداد کار،

رعایت شرایط زیر هنگام بستن قرارداد الزامی است:

الف. مشروعیت مورد قرارداد؛

ب. معین بودن موضوع قرارداد؛

ج. عدم ممنوعیت قانونی و شرعی طرفین

در تصرف اموال یا انجام کار مورد‌نظر.

    تبصره ماده ۹:

اصل بر صحت کلیه‌ی قراردادهای کاری است،

مگر بطلان آن‌ها در مراجع ذی‌صلاح ثابت شود.

ماده ۱۰ قانون کار. با توجه به قانون کار قرارداد

کار باید علاوه بر مشخصات دقیق طرفین،

موارد زیر را نیز در بر بگیرد:

الف. نوع کار، حرفه یا وظیفه‌ای که

کارگر باید به آن اشتغال یابد؛

ب. حقوق یا مزد مبنا و لواحق آن؛

ج. ساعات کار، تعطیلات و مرخصی‌ها؛

د. محل انجام کار؛

هـ. تاریخ انعقاد قرارداد؛

و. مدت قرارداد (چنان‌چه کار برای مدت معینی باشد)؛

ز. موارد دیگری که عرف، عادت شغل یا محل آن ایجاب می‌کنند.

در مواردی که قرارداد کار کتبی باشد،

در ۴ نسخه تنظیم می‌شود که یک نسخه

از آن در اختیار اداره‌ی کار محل، یک نسخه نزد کارگر، یک نسخه

نزد کارفرما و نسخه‌ی دیگر در اختیار شورای اسلامی کار

(در کارگاه‌های فاقد شورا، در اختیار نماینده‌ی کارگر) قرار می‌گیرد.