روش تحقیق

روش – تحقیق – علمی – فرضیه

تجربه: اساسی ترین و ابتدایی ترین

راه حل مسایل همان تجربه های شخصی است.

قسمت اعظم معرفتی که از فعلی به فعل

دیگر انتقال یافته حاصل تجربه بشر است.

یادگیری از طریق تجربه یکی از ویژگی های

عمده رفتار هوشمندانه بشر است.

یک نقص کلی و عمده تجربه، محدودیت است.

صاحبنظران: مراجعه به صاحبنظران بویژه

در قرون وسطی زمانی که نظر دانشمندانی

مثل افلاطون و ارسطو و

رؤسای کلیساها بر هر چیزی

حتی مشاهده های مستقیم ارجحیت

داشته بکار برده شده است.

نظر صاحبنظران

در گذشته صاحبنظران

کسانی بودند که از پایگاه های اجتماعی بالایی

برخوردار بودند و پذیرش نظر آن ها شاید

بدلیل پایگاه اجتماعی شان بوده است

اما امروزه نظر یک صاحبنظر تنها

زمانی پذیرفته می شود

که ادعاهایش بر اساس تجربه یا منابع اطلاعاتی

شناخته شده قرار داشته باشد عرف و سنت

منابع دیگری هستند که صاحبنظران با آن ها

مرطبتند و برای حل مشکلات

خود به آن ها مراجعه می کنند.

استدلال ها:

روش – تحقیق – علمی – فرضیه

استدلال قیاسی: اولین قدم مثبت در کشف و

دستیابی به واقعیت توسط فلاسفه قدیم یونان

برداشته شده است. ارسطو و پیروانش استدلال

قیاسی را بکار برده اند که

می توان آن را فرایند تفکر دانست.

یعنی انسان با عنایت به کلیات به جزئیات پی می برد

یعنی با کنار هم گذاشتن

واقعیت های شناخته شده

و موجود به نتیجه گیری می پردازیم.

فرایند قیاس منطقی:

مقدمه کبری، مقدمه صغری، نتیجه گیری.

در این استدلال اگر مقدمه ها درست باشند

نتیجه هم الزاماً درست است.

مثال : همه انسان ها فانی هستند (مقدمه کبری).

علی یک انسان است (مقدمه صغری).

علی فانی است (نتیجه گیری).

استدلال استقرایی: فرانسیس

بیکن اولین کسی بو

د که شیوه جدیدی برای درک

عمیق تر واقعیت پیشنهاد کرد.

وی معتقد بود پژوهشگر باید براساس واقعیاتی

که از راه مشاهده مستقیم کسب می شود

به نتیجه گیری کلی بپردازد و از تعصبات و عقاید

که وی آن ها را خدایان دروغین نامیده است پرهیز کند.

روش علمی: از ترکیب مهم ترین جنبه های روش

قیاسی و استقرایی روش علمی ایجاد شده است

و داروین اولین کسی بود که این کار را کرد و روش جدید

را روش استقرایی- قیاسی نامید. به طور کلی

روش علمی به فرایندی گویند

پژوهشگران

که از طریق آن پژوهشگر

ابتدا بصورت استقرایی با استفاده از مشاهدات

خود فرضیه یا فرضیاتی را صورت بندی می کند

مراحل روش علمی از نظر دیویی:

احساس مشکل یا مسئله. تعیین و

تعریف مسئله یا مشکل.

پیشنهاد راه حل یا راه حل هایی

برای مشکل (فرضیه سازی).

استدلال به شیوه قیاسی درباره نتایج راه

حل های پیشنهاد شده. آزمودن فرضیه

نظریه علمی: آخرین جنبه از علم که باید

بررسی شود ساخت نظریه است. نظریه یعنی

مجموعه ای از روابط درونی ساخت ها (مفاهیم)،

تعاریف و قضایایی که دیدگاه منظمی از پدیده ها

را از طریق تعیین روابط بین

متغیرها به منظور تبیین

و پیش بینی پدیده ها مشخص می کنند.

هدف نهایی

هدف نهایی علم صورت بندی نظریه است.

انواع نظریه:  نظریه ای که به منظور تبیین

مشاهده های قبلی تدوین می شود (نظریه استقرایی).

نظریه ای که بر اساس چند مشاهده اندک یا

بدون مشاهده های قبلی

شکل می گیرد (نظریه قیاس فرضی)

اهداف نظریه: خلاصه و سازماندهی اطلاعات

ایجاد تبیین های مناسب و

تعیین چگونگی همبستگی

بین رویدادها از طریق تعیین روابط متغیرها.

فراهم آوردن زمینه ای برای گسترش دانش

بشری از طریق هدایت پژوهش های آتی.

ویژگی های نظریه: باید توانایی تبیین حقایق

و مشاهده های مربوط به

یک مسئله را به ساده ترین

صورت ممکن داشته باشد (امساک گری علم).